«ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکمْ مِنْ بَعْدِ ذلِک فَهِی کالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یتَفَجَّرُ مِنْهُ الاْءَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یشَّقَّقُ فَیخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ»
پس بعد از آن سخت دل گشتید، پس دلهایتان چون سنگ یا سخت تر از آن شد.
سنگهایی که نهرهایی از آن بجوشد. و برخی دیگر سنگهایی که بشکافد که بشکافد و
آب از آن بیرون آید.
دلی که سخت شود دیگر خریدار ندارد ، دیگر امام زمان نمیشناسد ، حتی گریه های امام زمان هم کاری برایش پیش نمیبرد ، میشود «أَوْ أَشَدُّ» ،میشود تکه سنگی رها در دنیا و ما فیها ...
شاید مناجات های علی (علیه السلام) سنگ سراچه ی دلمان به آب دیده بشوید (منقول از سعدی علیه الرحمه) ...
